สารประกอบอนินทรีย์ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์มีการใช้งานเชิงพาณิชย์มากมายรวมถึงการใช้เป็นสารคาร์บอนไดออกไซด์ในน้ำอัดลมให้ฟองสบู่ลายเซ็นและฟองในโคลาสและเครื่องดื่มที่มีลักษณะคล้ายกัน การเปิดขวดหรือความดันของเครื่องดื่มอัดลมสามารถปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ออกมาผ่านของเหลวได้
ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์เพิ่มฟองอากาศลักษณะพิเศษลงในโคลาสและเครื่องดื่มประเภทอื่น ๆ
เครื่องดื่ม
ในขณะที่คำว่า "เครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์" หมายถึงเครื่องดื่มใด ๆ ที่ไม่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หรือผลิตภัณฑ์จากนมการใช้งานที่พบมากที่สุดหมายถึงเครื่องดื่มเย็น ๆ ที่มีรสหวานและมีฟองอยู่ในกระป๋องหรือขวดหรือได้รับโดยตรงจากเครื่องทำน้ำอัดลม น้ำดื่มบรรจุขวดกาแฟและชาไม่ถือว่าเป็นน้ำอัดลม ฟองอากาศในเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์มาจากการเติมก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ในน้ำเป็นแรงดันสูงในขณะที่เครื่องดื่มถูกบรรจุและบรรจุ ฟองมาจากการปล่อยฟองอากาศคาร์บอนไดออกไซด์เมื่อเครื่องดื่มถูกเปิดหรือเท
CO2 แหล่งที่มา
คาร์บอนไดออกไซด์หรือ CO2 มีอยู่ตามธรรมชาติในสิ่งแวดล้อมและถูกสร้างขึ้นโดยกระบวนการเผาไหม้การสลายตัวการหมักและการย่อยอาหาร CO2 ใช้ในเชิงพาณิชย์เป็นผลพลอยได้จากกระบวนการอุตสาหกรรมอื่น ๆ ตามที่ Universal Industrial Gases, Inc. ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์สำหรับอุตสาหกรรมซึ่งรวมถึงเครื่องดื่มประเภทน้ำอัดลมจะได้รับการกู้คืนจากก๊าซธรรมชาติหรือเชื้อเพลิงจากถ่านหินมากที่สุดทำให้แอมโมเนีย แหล่งอื่น ๆ ได้แก่ การหมักเบียร์ขนาดใหญ่เช่นโรงเบียร์และโรงงานผลิตเอทานอลเพื่อใช้เป็นเชื้อเพลิงในรถยนต์หรืออุตสาหกรรม
ประวัติศาสตร์
เครื่องดื่มอัดลมครั้งแรกมาจากน้ำพุแร่
เครื่องดื่มอัดลมครั้งแรกเกิดจากน้ำแร่ธรรมชาติที่เกิดขึ้น คนโบราณเชื่อว่าน้ำมีคุณสมบัติในการบำบัดและดื่มโดยตรงจากสปริง ใน 1772 นักเคมีชาวอังกฤษ Joseph Priestly ได้พัฒนากระบวนการเพิ่มเทฟองฟองเพื่อดื่ม พระพบว่าเมื่อเขาหยดกรดกำมะถันเหนือชอล์กมันก็ฟุ้งออกมาจากการสร้างก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ เมื่อเก็บและเติมน้ำให้คาร์บอนไดออกไซด์ทำฟองอากาศ
นักเคมีชาวสวีเดนชื่อ Torbern Bergman ได้พัฒนาระบบการผลิตน้ำอัดลมในปริมาณมากใช้วิธีการชอล์กและซัลฟิวริคจับก๊าซและเติมน้ำ อีกหนึ่งนักเคมีชาวสวีเดนชื่อ Jacob Berzelius เริ่มปรุงแต่งน้ำอัดลมด้วยเครื่องเทศและผลไม้ในช่วงปลายทศวรรษ 1700s
การผลิต
ผู้ผลิตเครื่องดื่มบังคับให้ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์และน้ำดื่มเข้าไปในฐานเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ที่ความดันสูงถึง 1,200 ปอนด์ต่อตารางนิ้ว ความดันภายในขวดหรือขวดที่ปิดสนิทช่วยให้ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ละลายในของเหลว เมื่อภาชนะเปิดอยู่ความดันจะถูกปลดปล่อยและพลังงานที่ได้รับจะทำให้ฟองอากาศของก๊าซลุกขึ้นสู่ผิว เนื่องจากผู้บริโภคเครื่องดื่มประเภทน้ำอัดลมทราบว่าสามารถเพิ่มพลังงานได้ด้วยการเขย่าหรือวางเครื่องดื่มอัดลมก่อนเปิดคอนเทนเนอร์ เมื่อเวลาผ่านไปเมื่อก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์กระจายตัวเครื่องดื่มที่เปิดกว้างจะราบเรียบ
บรรจุภัณฑ์
ตลอด 1800s เครื่องดื่มอัดลมได้ถูกจำหน่ายในน้ำพุโซดาที่มีการเติมน้ำหอมและเครื่องปรุงและเครื่องดื่มผสมตามที่ลูกค้าสั่งซื้อเครื่องดื่ม เครื่องประดิษฐ์เครื่องปั้นดินเผาบัลลังก์ของบัลเล่ต์ William Painter 1892 ประดิษฐ์ตราประทับขวดไม้ก๊อกซึ่งปิดฝาขวดโลหะที่ทำจากไม้ก๊อกลงบนขวดแก้วทำให้ผู้ผลิตสามารถบรรจุเครื่องดื่มอัดลมลงในขวดที่ไม่ระเบิดหรือเสียคาร์บอนไดออกไซด์ ขวดแก้วเป็นบรรจุภัณฑ์ที่นิยมใช้สำหรับเครื่องดื่มประเภทน้ำอัดลมจนถึงช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20th เมื่อกระป๋องที่มีน้ำหนักเบาได้รับความนิยม
คาร์บอนไดออกไซด์สามารถซึมผ่านพลาสติกซึ่งทำให้กระป๋องและขวดแก้วเป็นภาชนะบรรจุที่ดีสำหรับเครื่องดื่มอัดลม ในพลาสติกเครื่องดื่มจะสูญเสียฟองบางอย่างไปตลอดเวลา เพื่อชดเชยการสูญเสียที่คาดหวังของ CO2 ผู้ผลิตชั้นนำจะเพิ่มคาร์บอนไดออกไซด์ในเครื่องดื่มที่บรรจุในพลาสติก
การบริโภค
ชาวอเมริกันโดยเฉลี่ยกินมากกว่าเครื่องดื่มซอลต์ฟู๊ดต่อปี
ผู้บริโภคในสหรัฐอเมริกาดื่มประมาณสิบล้านลิตรต่อเครื่องต่อปี ชาวอเมริกันโดยเฉลี่ยบริโภคมากกว่า 10 600 ต่อออนซ์ต่อปีและวัยรุ่นดื่มมากกว่ากลุ่มอายุอื่น ๆ ตามที่ National Soft Drink Association
เครื่องดื่มที่มีน้ำตาลสูงมากได้รับการตรวจสอบข้อเท็จจริงเนื่องจากเป็นสาเหตุสำคัญของโรคอ้วนในสหรัฐอเมริกา ศูนย์วิทยาศาสตร์เพื่อสาธารณประโยชน์ใน 1998 ได้เผยแพร่รายงานว่า "ลูกอมเหลว: เครื่องดื่มชนิดอ่อนมีผลกระทบต่อสุขภาพของชาวอเมริกัน" ที่เชื่อมโยงการบริโภคน้ำอัดลมกับฟันผุโรคอ้วนโรคเบาหวานชนิด 2 และโรคหัวใจ แคลิฟอร์เนียกลายเป็นรัฐแรกที่ จำกัด การขายเครื่องดื่มประเภทน้ำอัดลมในโรงเรียนเมื่อห้ามโรงเรียนประถมและมัธยมใน 2003 ใน 2005 California Arnold Schwarzenegger ผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนียยื่นคำมั่นว่าห้ามโรงเรียนมัธยมปลาย
